Nieuw honderdtal

Op zes november 2005 schreef ik over de aanschaf van mijn 600^ste boek. Naar mijn idee was het toen een enorme hoeveelheid. De laatste dag van dat jaar schreef ik het goede voornemen om minder boeken te gaan kopen. Ruim een jaar later zijn we weer bij een nieuwe mijlpaal in mijn verzameling. Niet honderd, maar tweehonderd boeken zijn erbij gekomen. Totaal 800 boeken op het nog steeds kleine studentenkamertje…

Mijn laatste vier aankopen:

Dit boekje van Tolkien vond ik bij de kringloop. Ik kende de titel al uit het engels (reeds in mijn bezit), en was nu verrast een Nederlands exemplaar tegen te komen. Deze uitgave is gemaakt voor boekhandels met een *) en het colofon zegt een eerste druk te zijn. Bij het invoeren van het boek, kreeg ik echter te zien dat er 23 jaar eerder al een tweede druk is geweest in 1977, bij de zelfde uitgever. Van een andere eerste druk kan ik niks vinden. Vreemd.

Bij het binnenlopen van de boekwinkel werd mij gevraagd of ik iets bijzonders zocht. Ik ben altijd wel op zoek naar iets bijzonders, alleen weet ik nooit van tevoren wat dat bijzonders zal zijn. Ik zei dus dat ik gewoon wat wilde rondkijken, zodat ik rustig mijn gang kon gaan. Mijn tas was zwaar en ik had weinig tijd, dus liep ik van de kast met nieuwe aanwinsten naar de kast met Nederlandse literatuur. Daar zag ik tussen de blonde doden een blauwe rug. Van David de Poel had ik al eerder een uitgave van Salland & de Wit gevonden. Nu kwam deze op mijn pad. Na zo’n vijf minuten stond ik weer buiten. Met iets bijzonders.

De laatste tijd heb ik wat met kleine boekjes. Ik vind ze vertederend of schattig of zo iets klefs. Het pleziert me dat ze voor een enkel kort verhaal de moeite nemen om deze in een boekwerkje te gieten. Zo vond ik ook dit treurige verhaal van meesterverteller Garcia Marquez. Ideaal voor in de trein en voordat het kon worden ingevoerd had ik het al uit. Zo blijf ik nog enigszins bij met lezen.

Ten slotte een Engelstalig boek. Goedkoop, want wie leest er nou in het Engels. Zeker als je deze bij de kringloop haalt. Bovendien intrigerend en mysterieus. Het is een boek uit 1949 uitgegeven in Colombo, hoofdstad van Sri Lanka. Het boek gaat ook over Sri Lanka, of Ceylon zoals het toen heette. Geschreven door ene DJG Hennessy. Hoogstwaarschijnlijk een Engelsman die vanwege de Britse bezetting op Ceylon was. Verder dan een eerste druk is het niet gekomen, maar toch heeft het Wageningen kunnen bereiken, na ruim 50 jaar. Het zijn dit soort boeken die mijn fantasie en nieuwsgierigheid prikkelen. Wat is het verhaal achter het boek. Wie kocht het en waar is het overal geweest? Ik zal het waarschijnlijk nooit weten.

The Rule of Four

Op de voorkant van het The Rule of Four, van Ian Caldwell en Dustin Thomason, staat een quote uit People Magazine. “If you loved the Da Vinci Code… dive into this”. Ook de achterkant verwijst twee keer naar het boek van Dan Brown. Echter heeft het daar erg weinig mee te maken.

Ik moet toegeven dat er sprake is van een verborgen code, verstopt in een (bestaand) boek genaamd Hypnerotomachia Poliphili. Verwijzend naar het Italië in de renaissance periode en doelend op wetenschap en kunst, vergelijkbaar met Dan Brown. Maar dat is niet de essentie van het boek.

Het boek gaat over vriendschap en liefde. De vriendschap tussen vier studenten. Vriendschap tussen letterkundigen. Hoe het boek voor vriendschap heeft gezorgd, maar ook hoe het boek vriendschappen verbreekt. Hoe de liefde voor het boek andere liefdes in de weg kan zitten. De band tussen vader zoon en de band tussen leraar en leerling.

Het kraken van de code, is als een kapstok die het verhaal van de vriendschap omhoog houdt. Zonder deze kapstok zou het verhaal inzakken, zoals in het midden van het boek een beetje gebeurd. Zonder vriendschapsverhaal zou de kapstok er maar kaaltjes bijstaan.

Het code verhaal is vrij magertjes en wordt er soms vrij snel doorheen gejaagd. Daarbij blijft het natuurlijk een fascinerend idee dat er in een boek een code zit verborgen die na vijf eeuwen nog niet is gekraakt. De beschreven puzzels zijn geloofwaardig en de reden van alle mysteries is goed bedacht.

Het liefdesverhaal zelf is ook wel aardig. Mooi is te zien hoe de hoofdpersoon moet kiezen voor de liefde voor het boek en de liefde voor het meisje. Een keuze die zijn vader niet heeft kunnen maken. Echter ook dit verhaal had van mij wat dieper mogen gaan.

De twee verhalen samengevoegd vormt het een boek wat wel aardig was om te lezen, maar bovenal een boek wat nieuwsgierigheid wekt naar het echte verhaal van de Hypnerotomachia Poliphili.