The Rule of Four

Op de voorkant van het The Rule of Four, van Ian Caldwell en Dustin Thomason, staat een quote uit People Magazine. “If you loved the Da Vinci Code… dive into this”. Ook de achterkant verwijst twee keer naar het boek van Dan Brown. Echter heeft het daar erg weinig mee te maken.

Ik moet toegeven dat er sprake is van een verborgen code, verstopt in een (bestaand) boek genaamd Hypnerotomachia Poliphili. Verwijzend naar het Italië in de renaissance periode en doelend op wetenschap en kunst, vergelijkbaar met Dan Brown. Maar dat is niet de essentie van het boek.

Het boek gaat over vriendschap en liefde. De vriendschap tussen vier studenten. Vriendschap tussen letterkundigen. Hoe het boek voor vriendschap heeft gezorgd, maar ook hoe het boek vriendschappen verbreekt. Hoe de liefde voor het boek andere liefdes in de weg kan zitten. De band tussen vader zoon en de band tussen leraar en leerling.

Het kraken van de code, is als een kapstok die het verhaal van de vriendschap omhoog houdt. Zonder deze kapstok zou het verhaal inzakken, zoals in het midden van het boek een beetje gebeurd. Zonder vriendschapsverhaal zou de kapstok er maar kaaltjes bijstaan.

Het code verhaal is vrij magertjes en wordt er soms vrij snel doorheen gejaagd. Daarbij blijft het natuurlijk een fascinerend idee dat er in een boek een code zit verborgen die na vijf eeuwen nog niet is gekraakt. De beschreven puzzels zijn geloofwaardig en de reden van alle mysteries is goed bedacht.

Het liefdesverhaal zelf is ook wel aardig. Mooi is te zien hoe de hoofdpersoon moet kiezen voor de liefde voor het boek en de liefde voor het meisje. Een keuze die zijn vader niet heeft kunnen maken. Echter ook dit verhaal had van mij wat dieper mogen gaan.

De twee verhalen samengevoegd vormt het een boek wat wel aardig was om te lezen, maar bovenal een boek wat nieuwsgierigheid wekt naar het echte verhaal van de Hypnerotomachia Poliphili.