De alchemist

De alchemist van Paulo Coelho. Een vriendin was laaiend enthousiast, heeft zelfs de schrijver geschreven. Wat ik er van vind? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. De thematiek van volg je hart en volg je dromen doet het natuurlijk altijd goed. Of dat de weg naar je doel minstens zo belangrijk is als het doel zelf. Maar moet dat zo nodig met al die wijsheden?

De jonge herder in het verhaal krijgt regelmatig wijze lessen te verwerken. In het begin vooral van de koning, op het einde van de alchemist. Ik kan daar niet goed tegen. Het ontbreekt aan spontaniteit. De overeenkomst met een werkelijk gesprek is ver te zoeken. Bovendien weet ik niet wat ik met die wijsheden aanmoet. Ik snap ze vaak niet en dan voel ik me dom. Dat wil ik niet als ik een boek lees.

Volg je eigen legende en zie de tekenen. Het zet je toch aan het denken. Wederom de bekende vraag tussen lot of toeval. Pas schreef Sander over een wel heel toevallige ontmoeting in de trein. Leefde hij zijn legende en kwam hij zo tot deze samenkomst? Meteen ga je terugkijken naar je eigen leven. Ik wilde dat boekje van Midas erg graag hebben. Kwam Sneuper het daarom tegen in Amsterdam? Ver verwijderd van de andere boeken van Midas. Was dat deel van mijn legende? Kwam ik daarom het jonge Australische stel tegen in Peru, toen mijn reispartner hoogteziekte kreeg en de plannen om de Inkatrail te lopen in duigen dreigden te vallen?

Waarom gebeurt het niet vaker? Leef ik niet mijn eigen legende? Volg ik niet mijn hart? Om eerlijk te zijn weet ik het niet. Ik weet niet wat ik wil, waar mijn bestemming ligt. Zie ik daarom de tekenen niet? Wie kan het mij vertellen? Wanneer komt mijn droom over een schat bij de piramides?

"We zijn alleen bang om te verliezen wat we hebben, onze levens of onze gewassen. Maar die angst verdwijnt wanneer we inzien dat onze eigen geschiedenis en die van de wereld geschreven worden door dezelfde hand."

Een kleine pathologie van de rondorigheid

Naar aanleiding van mijn stukje over Buren, kreeg ik een bericht van Boekensneuper. Bij antiquariaat Kok in Amsterdam had hij een boekje zien staan van Midas Dekkers. Het was het boekje “Een kleine pathologie van de rondorigheid” Een zeer bijzonder boekje. Ik had het namelijk niet. Niet dat een boek bijzonder is als ik het niet heb Er zijn ook boeken die ik wel heb en toch bijzonder zijn. Na wat moeite heb ik dit boekje nu dus ook.

Een leuk boekje met muizenverhalen, uitgegeven als geschenk aan vrienden en collega’s van ADM International, een ontwerperbureau, ter ere van de jaarwisseling 1992/1993. De stukjes zijn verrijkt met, op de overliggende pagina’s, tekeningen van Bouke IJlstra en vormt zo een mooi werkje. Gesigneerd door Midas Dekkers, Bouke IJlstra en Pieter van Delft, de vormgever, vormt het een bijzonder aanwinst voor mijn collectie. Sneuper, bedankt voor de tip!

Boudewijn Büch bijeenkomst - Den Haag

Zondagmorgen, rond elf uur. Ik zit in de trein naar Den Haag, op weg naar het Letterkundig Museum. In het programma voor deze dag heb ik gelezen dat Theodor Holman komt, dus heb ik mijn gehele Holman collectie meegenomen. In “De taal heeft het laatste woord” lees ik de theorie van Theodor over Boudewijns gebruik van zoon en vader in zijn werk. Hij zou beide zelf zijn.

Mijn gedachten dwalen af naar hoe Boudewijn het kind in zichzelf heeft vermoord. Naar het taboe dat al enige tijd rust op kind zijn. Hoe vaak er in de opvoeding wordt gezegd je volwassen (de vader) te gedragen. Door naar serieuze dingen te gaan, als literaire bijeenkomsten. De pedofilie zou kunnen verwijzen naar het verlangen zelf weer kind te zijn.

Ik dwaal verder in herinneringen naar mijn jeugd. Basisschool tijd. Een jaarlijks terugkeren in Uden was een vierdaags sportevenement in het sportpark om de lokale sportverenigingen te promoten. Waar je kon proeven aan de vele sporten die Uden rijk was.

Elk jaar vier dagen vertoeven op het evenement. Ik vermaakte me wel. Naast de vele verenigingen was er ook elke avond een podium met grote artiesten als de Dolly Dots, Frizzle Sizzle en Rene Froger (toen al een topper). Na het optreden rende ik samen met de rest van jeugdig Uden naar de hekken om een handtekening te krijgen.

De koeling in de trein gaat aan waardoor mijn gedachten vervagen. Het laatste stukje in een rijdende vrieskist gebruik ik het boekje uit te lezen.

Ik stap de warmere buitenlucht in en loop naar het museum. Er staan al mensen te wachten en al snel vormen deze een rij voor de kassa. Na betaald te hebben werp ik voor de laatste maal een blik op hét jasje, hét bureau en de vele andere spulletjes. De boekenmarkt kan jammer genoeg (of gelukkig) geen geld uit mijn portemonnee lokken en ik ben blij dat het programma begint.

Bij de opening hoor ik al meteen dat Holman niet komt. Dat boek kan dus weer onbeschreven naar huis. We staan even stil bij het overlijden van Prick, waarnaar er grappige stukjes volgen van Guus Bauer (uitgedost als kunstenaar) en David de Poel (een groot schrijver). Als vervanging van Holman is Frans Pointl naar Den Haag overgehaald. Ik kende zijn naam alleen van de vele malen dat ik zijn boeken bij tweedehands boekwinkels zag staan (is dit een goed of slecht teken?). Meteen al vind ik het een geweldig humoristisch man. Als afsluiting zingt Bernadette Galis twee bijzondere stukken achter een keyboard waaruit een verschrikkelijk geluid opstijgt. Ik kan me niet voorstellen dat de piano van Reve slechter had geklonken.

Na afloop vertrekt iedereen weer naar beneden om het nieuwe exemplaar van het Büchmania magazine in ontvangst te nemen, met als thema gedichten. Verbaasd kijk ik toe hoe de meest uiteenlopende mensen meteen op jacht gaan naar handtekeningen. Van de auteurs zelf tot hoogbejaarde mensen, die iedereen aanklampen om te vragen of ze iets hebben geschreven in het magazine. Uiteraard sluit ik gewoon aan. Hoezo is het kind dood?

Groeten uit Buren

Buren is een mooi historisch stadje. Oude stadsmuren, een molen, een stadspoort, een waag, kanonnen, leuke straatjes en nog veel meer. Heerlijk om doorheen te wandelen en de geschiedenis tot je te nemen. Voor de Oranje liefhebbers is er ook het nodige te zien. Een speciaal museum en een koninklijk beeld voor de kerk zijn er twee van. Onze prins Willem heeft zelfs onder de naam W.A. van Buren aan de elfstedentocht meegedaan.

Ben ik zo Oranjegezind dat ik speciaal hiervoor naar Buren ben gereden? Nee hoor, ik vind het koningshuis best wel wat hebben, maar daar blijft het dan ook wel bij. Midas Dekkers was de echte reden.

Inmiddels hebben jullie wel gemerkt dat ik, voor zover ik weet een van de weinige in Nederland, boeken van Midas Dekkers verzamel. “Leve de dieren” is er één van. Een leuk boek over, in tegenstelling tot de vele berichten in de media, de positieve veranderingen in de natuur. Niet over dieren die uitsterven, maar die juist floreren in het huidige klimaat.

Op zich niet heel bijzonder, echter heb ik dit specifieke exemplaar gekocht door de signatuur. Dit exemplaar vond ik bij de Slegte in Arnhem, gesigneerd met de toevoeging “Buren (Gld) 11.9.88”. Buren is de woonplaats geweest (inmiddels is het Weesp) van Midas, wat het voor mij weer bijzonder maakte.

Een andere publicatie die Midas aan Buren bindt, is “Buren” uit de serie “Gelderland in proza, poëzie en prenten”. Een serie van 90 bibliofiele uitgaven met als onderwerp alle plaatsen van Gelderland (de hele serie is via antiqbook te koop voor 1500 euro). In deze uitgave over Buren een verhaal van Midas Dekkers èn een zeefdruk van Ruth Thiadens, met wie Midas in Buren samenwoonde en nog steeds in Weesp samen woont. Een uitgave waar ik erg blij mee ben. Een bezoekje aan Buren kon dus niet uitblijven. Zo kon ik de toerist uithangen die Midas in zijn verhaal beschrijft. Lopend over de stadsmuur, het kleine stadje omcirkelend. Helaas kan ik niet meer bij hem naar binnen kijken, zoals Midas verhaalt. Daarvoor zal ik naar Weesp moeten gaan.