De alchemist

De alchemist van Paulo Coelho. Een vriendin was laaiend enthousiast, heeft zelfs de schrijver geschreven. Wat ik er van vind? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. De thematiek van volg je hart en volg je dromen doet het natuurlijk altijd goed. Of dat de weg naar je doel minstens zo belangrijk is als het doel zelf. Maar moet dat zo nodig met al die wijsheden?

De jonge herder in het verhaal krijgt regelmatig wijze lessen te verwerken. In het begin vooral van de koning, op het einde van de alchemist. Ik kan daar niet goed tegen. Het ontbreekt aan spontaniteit. De overeenkomst met een werkelijk gesprek is ver te zoeken. Bovendien weet ik niet wat ik met die wijsheden aanmoet. Ik snap ze vaak niet en dan voel ik me dom. Dat wil ik niet als ik een boek lees.

Volg je eigen legende en zie de tekenen. Het zet je toch aan het denken. Wederom de bekende vraag tussen lot of toeval. Pas schreef Sander over een wel heel toevallige ontmoeting in de trein. Leefde hij zijn legende en kwam hij zo tot deze samenkomst? Meteen ga je terugkijken naar je eigen leven. Ik wilde dat boekje van Midas erg graag hebben. Kwam Sneuper het daarom tegen in Amsterdam? Ver verwijderd van de andere boeken van Midas. Was dat deel van mijn legende? Kwam ik daarom het jonge Australische stel tegen in Peru, toen mijn reispartner hoogteziekte kreeg en de plannen om de Inkatrail te lopen in duigen dreigden te vallen?

Waarom gebeurt het niet vaker? Leef ik niet mijn eigen legende? Volg ik niet mijn hart? Om eerlijk te zijn weet ik het niet. Ik weet niet wat ik wil, waar mijn bestemming ligt. Zie ik daarom de tekenen niet? Wie kan het mij vertellen? Wanneer komt mijn droom over een schat bij de piramides?

"We zijn alleen bang om te verliezen wat we hebben, onze levens of onze gewassen. Maar die angst verdwijnt wanneer we inzien dat onze eigen geschiedenis en die van de wereld geschreven worden door dezelfde hand."