Boudewijn Büch bijeenkomst - Den Haag

Zondagmorgen, rond elf uur. Ik zit in de trein naar Den Haag, op weg naar het Letterkundig Museum. In het programma voor deze dag heb ik gelezen dat Theodor Holman komt, dus heb ik mijn gehele Holman collectie meegenomen. In “De taal heeft het laatste woord” lees ik de theorie van Theodor over Boudewijns gebruik van zoon en vader in zijn werk. Hij zou beide zelf zijn.

Mijn gedachten dwalen af naar hoe Boudewijn het kind in zichzelf heeft vermoord. Naar het taboe dat al enige tijd rust op kind zijn. Hoe vaak er in de opvoeding wordt gezegd je volwassen (de vader) te gedragen. Door naar serieuze dingen te gaan, als literaire bijeenkomsten. De pedofilie zou kunnen verwijzen naar het verlangen zelf weer kind te zijn.

Ik dwaal verder in herinneringen naar mijn jeugd. Basisschool tijd. Een jaarlijks terugkeren in Uden was een vierdaags sportevenement in het sportpark om de lokale sportverenigingen te promoten. Waar je kon proeven aan de vele sporten die Uden rijk was.

Elk jaar vier dagen vertoeven op het evenement. Ik vermaakte me wel. Naast de vele verenigingen was er ook elke avond een podium met grote artiesten als de Dolly Dots, Frizzle Sizzle en Rene Froger (toen al een topper). Na het optreden rende ik samen met de rest van jeugdig Uden naar de hekken om een handtekening te krijgen.

De koeling in de trein gaat aan waardoor mijn gedachten vervagen. Het laatste stukje in een rijdende vrieskist gebruik ik het boekje uit te lezen.

Ik stap de warmere buitenlucht in en loop naar het museum. Er staan al mensen te wachten en al snel vormen deze een rij voor de kassa. Na betaald te hebben werp ik voor de laatste maal een blik op hét jasje, hét bureau en de vele andere spulletjes. De boekenmarkt kan jammer genoeg (of gelukkig) geen geld uit mijn portemonnee lokken en ik ben blij dat het programma begint.

Bij de opening hoor ik al meteen dat Holman niet komt. Dat boek kan dus weer onbeschreven naar huis. We staan even stil bij het overlijden van Prick, waarnaar er grappige stukjes volgen van Guus Bauer (uitgedost als kunstenaar) en David de Poel (een groot schrijver). Als vervanging van Holman is Frans Pointl naar Den Haag overgehaald. Ik kende zijn naam alleen van de vele malen dat ik zijn boeken bij tweedehands boekwinkels zag staan (is dit een goed of slecht teken?). Meteen al vind ik het een geweldig humoristisch man. Als afsluiting zingt Bernadette Galis twee bijzondere stukken achter een keyboard waaruit een verschrikkelijk geluid opstijgt. Ik kan me niet voorstellen dat de piano van Reve slechter had geklonken.

Na afloop vertrekt iedereen weer naar beneden om het nieuwe exemplaar van het Büchmania magazine in ontvangst te nemen, met als thema gedichten. Verbaasd kijk ik toe hoe de meest uiteenlopende mensen meteen op jacht gaan naar handtekeningen. Van de auteurs zelf tot hoogbejaarde mensen, die iedereen aanklampen om te vragen of ze iets hebben geschreven in het magazine. Uiteraard sluit ik gewoon aan. Hoezo is het kind dood?