Mannen in pakken

Raar is dat toch, dat je zo gevormd kan worden door de boeken die je leest. Ik heb jaren lang, voornamelijk tijdens zomervakanties, vele bundels gelezen met spannende en enge verhalen. Verhalen die leiden naar een spannend of gruwelijk einde. Waar een moord wordt opgelost of het spook ontmaskerd. Verschillende gebeurtenissen doen de oppervlakkige personages naar een climax toewerken.

Enkele weken geleden las ik het boek van David de Poel “Mannen in pakken”. Een boek met korte verhalen. Verhalen die lezen als een trein. Heerlijk voor het slapen gaan. Die eigenlijk iets te lang zijn als je jezelf voorneemt vroeg naar bed te gaan.

Er waren geen spannende complotten, monsters of moordenaars te vinden. Geen huiveringwekkende climaxen of grootst opgezette verhaallijnen. Het waren juist werkjes die boeiend waren door het kleine, het bijna intieme. Een bepaalde gebeurtenis of ontwikkeling.
Het einde van het eerste verhaal zag ik wel al een beetje aankomen en niet alle verhalen vond ik even geweldig. Bij het eerste verhaal wachtte ik eerlijk gezegd nog op een spetterend slot. Deze kwam niet, maar het verhaal was wél af. En met een tevreden gevoel kon ik elke keer weer gaan slapen.

Dit tevreden gevoel kreeg ik ook bij het lezen van “De vrouw die om zes uur kwam” uit de bundel “Verhalen van Gabriel García Márquez”. Een verhaal waarvan je denkt hoe het toch mogelijk is om zoiets op zo’n bijzondere manier te beschrijven. Een niveau wat ik nooit zal bereiken, maar wie weet voor David de Poel…. "Mannen in pakken" heeft me in ieder geval wel gestimuleerd om ook meer in de korte verhalen te duiken. En dat is toch zeker geen bescheiden compliment. Als een boek stimuleert tot meer lezen, dan heeft het toch zeker wat bereikt.