Büch in Wassenaar

Een zonnige zondagmiddag in villadorp Wassenaar. Een brede laan met aan weerszijde grote oude bomen, volop in blad. Bij het passeren probeert een boomkruiper verstoppetje te spelen door mee te draaien aan de andere kant van de boom. Een klein meisje met strikjes in het haar komt mij tegemoet op haar kleine rode kinderfietsje. Aan de overkant van de straat staat een vrouw in polo haar cabrioletje te wassen terwijl haar kleine hondje, in pakje uiteraard, om de auto rent spelend met de vlokken schuim die af en toe naar beneden dwarrelen. Enkele tientallen meters voor mij komt een meneer een afrit aflopen. Zijn telefoon rinkelt in zijn kaki katoenen broekzak. Met een zwierig gebaar haalt hij het nog glimmende toestel tevoren, niet in de gaten hebbend dat hij gelijkertijd een tee meeneemt uit zijn zak, die tussen de licht bemoste stoeptegels blijft liggen.

Dit beeld had ik voordat ik naar Wassenaar ging. Op zoek naar de woningen van Boudewijn Büch. Komend vanuit het zuiden passeer je lange tijd het dorp. De weg is druk en er staan bijna meer flitspalen dan bomen. Ook bij het binnenkomen van het dorp valt de enorme verkeersdrukte me op. Ook de villa’s zie ik niet. Het zijn voornamelijk rijtjeswoning die ik aan weerszijde zie. Ook de Van Zuylen van Nijeveltstraat ziet er eenvoudig uit. Het is een zeer lange straat en dus ook wel enige variatie, maar het grotendeel zijn eenvoudige oudaandoende rijtjes huizen.
Zo ook het huis op nummer 165. Het is een hoekhuis in donkere baksteen en in het betegelde voortuintje staan twee kliko’s en een groot bord Te Huur. Hoewel ik zelf niet de behoefte voel kan ik me voorstellen dat een echte Büch fan meteen een afspraak zou maken met de verhuurder. In dit huis beleefde Boudewijn zijn eerste tien jaar van zijn leven. Geboren op 14 december 1949 en verhuisd in 1959.

Een verre verhuizing was het overigens niet. Slechts enkele honderden meters verderop vinden we het huis met nummer 291. Een wat vriendelijker ogend huis met creatief metselwerk. De tuin met wilde begroeiing wordt gescheiden van het trottoir door een metalen buizenhekje. Het ziet er vrij oud uit en het zal me niets verbazen als Boudewijn vroeger regelmatig tegen het zelfde hekje duwde. In dit huis groeit Büch verder op totdat hij in 1968 naar de Langebrug in Leiden vertrekt.

De Jonkerlaan voldoet meer aan het beeld wat ik in eerste instantie beschrijf. Achteraf kom ik er ook achter dat het de beschrijving is van deze staat die Frans Mouws beschrijft in zijn boek die mij dit beeld gaf. In deze straat staan wat grotere vrijstaande huizen. Vol met geparkeerde huizen en ook vrij druk met mensen. Er wordt in de tuin gewerkt en op straat staan her er der mensen met elkaar te praten. In deze straat vinden we ook het huis waar Paul Westgeest heeft gewoond. Een jeugdvriend van Boudewijn.

Ik vervolg mijn weg naar de scholen waar Büch zijn jeugd heeft doorgebracht. Als eerste kom ik langs de plek waar de Karel Doorman Mulo heeft gestaan. Op de plek aangekomen zie ik een hek staan met daarachter een braakliggend terrein. Even later kom ik te horen dat de school een half jaar eerder is gesloopt. Dit hoor ik van de man die ik tegenkom voor het gebouw van het Van Heeckerenhuis. Ik spreek de man aan om te vragen of hij weet of het gebouw vroeger de St. Willibrordusschool heeft gehuisvest. Hij weet het niet zeker, maar aangezien de straat vrij klein is moet het het goede gebouw zijn. We komen aan de praat en als mijn speurtocht ter sprake komt, vertelt hij mij dat hij samen met Theo van Gogh op school heeft gezeten en dat na zijn dood hij verschillende malen is benaderd door de pers voor rapporten van Theo. Ik ben dus niet de enige die in Wassenaar op zoek is naar het verleden.
Als afsluiting van de dag rijd ik de bebouwde kom van Wassenaar uit richting het strand. Een mooie brede duinstrook en dan de grenzeloze zee. Heerlijk uitwaaiend laat ik de ervaringen van voorgaande dagen bezinken.