Lotte

Vorig weekend was ik in mijn geboortedorp voor ziekenhuisbezoek. Mijn moeder vroeg om even wat boeken terug te brengen naar de bibliotheek. Op de terugweg van het ziekenhuis dus even een korte stop. Mijn oma bleef in de auto, dus veel tijd had ik niet. Toch maar even een blik in de bak met afgeschreven boeken. Warempel, een boek dat op mijn verlanglijstje staat. Op Ebay voor 45 euro, hier voor 50 cent. ’s Avonds in de trein terug naar huis kon ik mooi dit boekje lezen. Een erg leuk verhaal.

Het boekje gaat over de zoektocht naar Lotte, die werd gespot tijdens een lezing in Spijkenisse. Deze lezing werd beschreven in het verhaal "Goethe in Spijkenisse", verschenenen in o.a. Fluitend in de file, die ik al in bezit had. Dit is dus eigenlijk een vervolg op dat verhaal.

Waarom vond ik het nou zo’n leuk verhaal? Eén van de laatste zinnen trof het zo mooi. ‘Nou ziet u wel,’ zei de vrouw, ‘u heeft haar gewoon bedacht, dat doen schrijvers wel meer.’ Ik dacht meteen aan de ophef bij alle onthullingen over Boudewijns leven na zijn dood. Met een grote glimlach vervolgde ik mijn reis.

UItverkoop Kniphorst

Afgelopen vrijdag en zaterdag was het weer uitverkoop van Kniphorst in Wageningen. Een ware happening waarvoor een ruimte in het lokale theater wordt afgehuurd. Elk jaar trekt het vele mensen die met stapels boeken weer vertrekken. Ik heb me ingehouden. Zowel geld als ruimte zijn momenteel erg beperkend. Ik heb uiteidenlijk vier boeken gekocht.


Het eerste boek "Het tibetaanse dodenboek" had ik al eens eerder zien staan. Op een of andere manier spreekt het me aan. Waarom weet ik niet. Ik heb niks bijzonders met Tibet of met de dood. Andere culturen in het algemeen wel, dus wellicht daarom. Op internet las ik dat het een vrij pittig boek is om doorheen te komen. We zullen zien...

Twee boekjes uitgebracht ter gelegenheid van 4/5 mei. De eerste van Rudi van Dantzig voor de dodenherdenking van 1999. De andere van Remco Campert en Alexander Rinnooy Kan voor 2003.

Ten slotte een mooi boek met prachtige afbeeldingen. "De wereld in kaart gebracht. Kaarten en hun geschiedenis." van Nathaniel Harris. De geschiedenis van kaarten vanaf Babylonië tot Mars. Ik ben zeer benieuwd hiernaar.

Landelijke vlinderdag

Is het verstrooidheid dat je de dagen van de week door elkaar gaat halen? Is het het verlangen naar de zomer dat je je zelfs in de maanden gaat vergissen?

Vanmorgen vertrok ik vol goede moed op de fiets naar de Reehorst in Ede. Ik zou er de vlinderdag gaan bezoeken. Georganiseerd door de vlinderstichting, allerlei lezingen, informatie- en boekenstands over vlinders. De ochtendlezing zou gaan over de totstandkoming van de nieuwe vlinderatlas. Allemaal erg interessant dus.

Zoals gewoonlijk vertrok ik ruim op tijd. Lekker rustig gefietst, genietend van een Oma Smith. Bij aankomst zag ik wat mensen voorbij de Reehorst lopen, maar erg druk was het verder niet. Dit verbaasde me. Toen ik door de ramen weinig activiteit kon waarnemen, begon ik sterk te twijfelen.

Na mijn fiets gestald te hebben, toch maar naar binnen gegaan. Bij de ingang informeerde ik naar de vlinderdag, waarna een vragende blik van de receptioniste mijn laatste twijfel wegnam. Ik was verkeerd. Het was toch wel de Reehorst? Het was toch zaterdag de 11e? De receptioniste wist van niks. Ook het weekend erna bleek niets gepland en het was ook nog niet geweest.
Na wat telefoontjes afgehandeld te hebben, wilde ze voor me op internet kijken. Ze kan zelf niks vinden. De computer ernaast had het beeldscherm zo staan dat ik mee kon kijken. Een gezamenlijke poging leek ook weinig te helpen. Totdat onder de volgende tekst voorbij trok: 11 maart 2006: landelijke (vlinder)dag.

Ik verlaat de Reehorst en zeg ter afscheid tegen de receptioniste: “Tot over een maand.”

De boekverkoper

Studentenhuizen wisselen vrij vaak van bewoners. Regelmatig belandt er post van oudbewoners op de deurmat. Doorsturen heeft vaak geen zin meer, dus vormt het soms aangenaam leesvoer. Zo ook het themanummer van het CJP-magazine. Met het thema lezen=lekker, kon ik hem natuurlijk niet laten liggen.
Wat ik jullie niet wil onthouden is het hilarische stuk van Rutger Lemm. In vijf boekhandels speelt hij “een vervelend mannetje dat zich als verkoper voordoet”. Let wel zonder medewerking van de betreffende boekhandel! De leukste stukjes:

Van Stockum, Den Haag
De winkel is zo klein, dat ik niet buiten het zicht van het personeel kan komen. Als ik met een onzekere grens naar het verste gedeelte van de winkel loop, voel ik priemende blikken in mijn rug. Tegen de man naast me fluister ik: “Kan ik u wellicht helpen?” “Pardon?”, zegt hij verschrikt. “Ik… ik werk hier.” Een dame van de winkel staat al naast me: “Wat zijn we aan het doen, meneer?” “Ik wilde deze man helpen.” “Laat dat maar aan ons over.” Operatie mislukt. Terugtrekken.

De Slegte, Rotterdam
“Kan ik u helpen?” “Ja. Ik zoek een boek.” “Nou, dan zit u hier goed, haha!” “Uh… Ja. Het is een boek…” “Zoiets vermoedde ik al!” “…waarover ik in de krant gelezen heb.” “Nou nou, boeken, kranten, u leest wat af, zeg!””Het gaat over de Tweede Wereldoorlog.” “Dat was geen fijne tijd, mevrouw!” “Weet u misschien welk boek ik bedoel?” “Nee, ik heb geen idee! Haha!” “Wat is daar grappig aan? Ik vraag het wel aan één van uw collega’s.” “Doe ze de groeten!” Pff… Het is behoorlijk vermoeiend om de maniakale positivo uit te hangen, maar het werd redelijk gepikt en ik ben wederom niet de winkel uitgeschopt.

De kleine blonde dood

Een sluimerend griepje. Net genoeg om je beroerd te voelen. Na een middag in bed eindelijk de tijd om weer eens wat te schrijven op mijn blog. Live banjo muziek op de achtergrond, een kop thee met honing binnen handbereik en achter mij een boek van Boudewijn Büch. De kleine blonde dood. Lange tijd al in mijn bezit, ooit wel eens op cassette geluisterd, maar nooit het boek zelf gelezen. Op een of ander manier kwam het er maar niet van. Nu is het zover, ik heb het uit en jullie verwachten nu waarschijnlijk mijn mening te lezen. Daar ligt nu net het probleem. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Het boek leest een stuk beter dan bijvoorbeeld zijn eilanden werk. Maar dat is dan puur de zinsbouw. Het non-fictie werk boeit mij mateloos meer.

Misschien waren het de hoge verwachtingen die ik had. Regelmatig wordt toch wel gezegd dat het een topstukje is. Ook dacht ik dat het over het zoontje van Boudewijn zou gaan, maar de zoon-vader relatie met zijn vader was toch een stuk prominenter aanwezig.

Aardig vond ik dat de twee relaties van twee kanten werden belicht. De ene keer als zoon, de andere keer als vader. De eerste relatie Boudewijn met zijn vader laat voornamelijk de gekte zien en geeft een ellendige kant met vleugje liefde. De tweede relatie, Boudewijn met zoon, keert het om. Een liefdevolle kant met een vleugje ellende. Micky had ook niet de meest ideale ouders. Flink ruziënd en beiden aan de drank. Wat dan weer wordt “verhuld”door het vaderperspectief.

Het boek had dus wel degelijk goede aspecten, maar om te zeggen dat ik het zo’n geweldig boek vond. Ik weet het gewoon niet. Misschien heb ik iets gemist, doorzag ik niet het grote thema. Wat vonden jullie van “De kleine blonde dood”?