De kleine blonde dood

Een sluimerend griepje. Net genoeg om je beroerd te voelen. Na een middag in bed eindelijk de tijd om weer eens wat te schrijven op mijn blog. Live banjo muziek op de achtergrond, een kop thee met honing binnen handbereik en achter mij een boek van Boudewijn Büch. De kleine blonde dood. Lange tijd al in mijn bezit, ooit wel eens op cassette geluisterd, maar nooit het boek zelf gelezen. Op een of ander manier kwam het er maar niet van. Nu is het zover, ik heb het uit en jullie verwachten nu waarschijnlijk mijn mening te lezen. Daar ligt nu net het probleem. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Het boek leest een stuk beter dan bijvoorbeeld zijn eilanden werk. Maar dat is dan puur de zinsbouw. Het non-fictie werk boeit mij mateloos meer.

Misschien waren het de hoge verwachtingen die ik had. Regelmatig wordt toch wel gezegd dat het een topstukje is. Ook dacht ik dat het over het zoontje van Boudewijn zou gaan, maar de zoon-vader relatie met zijn vader was toch een stuk prominenter aanwezig.

Aardig vond ik dat de twee relaties van twee kanten werden belicht. De ene keer als zoon, de andere keer als vader. De eerste relatie Boudewijn met zijn vader laat voornamelijk de gekte zien en geeft een ellendige kant met vleugje liefde. De tweede relatie, Boudewijn met zoon, keert het om. Een liefdevolle kant met een vleugje ellende. Micky had ook niet de meest ideale ouders. Flink ruziënd en beiden aan de drank. Wat dan weer wordt “verhuld”door het vaderperspectief.

Het boek had dus wel degelijk goede aspecten, maar om te zeggen dat ik het zo’n geweldig boek vond. Ik weet het gewoon niet. Misschien heb ik iets gemist, doorzag ik niet het grote thema. Wat vonden jullie van “De kleine blonde dood”?